Βγάλε λίγο από το βάρος που κουβαλάς
Μπορείς πράγματι και προλαβαίνεις με όλες αυτές τις απαιτήσεις που (νομίζεις ότι) έχει από εσένα η ζωή;
Μηνύματα, τηλέφωνα, υποχρεώσεις στο σπίτι, με την οικογένεια, τη δουλειά, τα έξοδα… Και μέσα σου τι λες; Πρέπει να το κάνω κι αυτό, Τι θα πουν οι άλλοι αν δεν…, Αφού το ξεκίνησα πρέπει να το τελειώσω, Δεν μπορώ να το αφήσω αυτό έτσι κλπ. κλπ. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά κάνεις και διαρκώς κριτική στον εαυτό σου για το πώς πρέπει να δείχνεις, και πως χρειάζεται κι άλλη προσπάθεια για να φτάσεις εκεί που έχεις θέσει ότι είναι το ‘τέλειο’. Ε, πόσο νομίζεις ότι μπορείς να το αντέξεις όλο αυτό;
Αυτή η πίεση, είτε προέρχεται από εσένα ή από το περιβάλλον, ενεργοποιεί ένα πανάρχαιο κύκλωμα κινητοποίησης που χρησιμοποιεί νευροδιαβιβαστές και τη ντοπαμίνη. Η ντοπαμίνη “παρακολουθεί” το αποτέλεσμα κι όταν τα καταφέρνεις, ανεβάζει επίπεδα και τότε νιώθεις ανακούφιση, ενώ οι νευροδιαβιβαστές, όπως είναι τα φυσικά οπιοειδή, σου δίνουν την αίσθηση ευχαρίστησης. ΟΜΩΣ, στη διάρκεια αυτού του αγώνα, η ντοπαμίνη πέφτει, κι αυτό σου δημιουργεί μία δυσάρεστη αίσθηση από το στρες και την πίεση να τα καταφέρεις… Όταν δε καθυστερήσεις ή αποτύχεις, τότε η ντοπαμίνη πέφτει κι άλλο και νιώθεις απογοήτευση, εκνευρισμό ή απόγνωση. Για ν’ αποφύγεις την πτώση της ντοπαμίνης, τα δίνεις όλα για να πετύχεις τους στόχους σου, και ζεις μ’ ένα διαρκές “θέλω”.
Χάρη όμως στη ντοπαμίνη (και τις σκέψεις και τα συναισθήματα που συνδέονται με αυτήν) κατάφεραν να επιβιώσουν οι πρόγονοί μας. Αλλά και σήμερα, μας είναι χρήσιμη για να έχουμε την όρεξη και την ενέργεια να καταφέρνουμε σπουδαία πράγματα ή να σώνουμε τον εαυτό μας και τους γύρω από τον κίνδυνο.
Ωστόσο υπάρχουν και ‘παράπλευρες απώλειες’ όταν λειτουργούμε διαρκώς κάτω από πίεση ή με την αγωνία για την αποφυγή ενός (φανταστικού) κινδύνου. Στενεύει το οπτικό μας πεδίο, το μυαλό περιορίζει τις επιλογές του, και το σώμα έχει ένταση και πονά. Όμως δεν γίνεται να τα καταφέρνουμε πάντα, κι αυτό είναι φυσιολογικό. Αλλά και όταν τα καταφέρουμε, δεν μπορεί να κοιτάμε τι μας ξέφυγε ή τι θα είναι το αμέσως επόμενο που θα βάλουμε στόχο -συνήθως ακόμα πιο ψηλά- γιατί χάνουμε την ικανοποίηση από το αποτέλεσμα για το οποίο βάλαμε τόσο κόπο και ενέργεια να δούμε να ολοκληρώνεται. Είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας: βάζουμε πολλές φορές παράλογους στόχους, συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλους, βλέπουμε μόνο τι μας λείπει, θυσιάζουμε τον εαυτό μας και την προσωπική μας ζωή, ψάχνουμε την ευτυχία σε λάθος επιλογές, σπρώχνουμε τον εαυτό μας στα όριά του, και αργά ή γρήγορα νιώθουμε εξάντληση.
Αποπνικτικό, ε;
Κι όμως υπάρχει τρόπος να ζεις με λιγότερη πίεση, χωρίς… πίεση:
Να θυμίζεις στον εαυτό σου ότι είναι ικανός, αρκετός, υπέροχος. Να αναγνωρίζεις όσα εκπληκτικά πράγματα έχεις καταφέρει ως τώρα και να αντλείς από εκεί δύναμη και αυτοπεποίθηση ότι θα συνεχίσεις να τα καταφέρνεις, άσχετα με τα εμπόδια που αναπόφευκτα θα εμφανίζονται μπροστά σου. Να κάνεις όνειρα και να τα αφήνεις να σε παρασύρουν. Να αγαπάς και να φροντίζεις τον εαυτό σου, τους γύρω σου και τον πλανήτη, χωρίς να νιώθεις ότι κάποιος σε παρακολουθεί.
Όταν μαζεύονται πολλές υποχρεώσεις, προσπάθησε να δημιουργείς ένα ανάχωμα ανάμεσα σε σένα και σ’ αυτές. Κάνε μία παύση, βάλε προτεραιότητες, ζήτα βοήθεια, πάρε μερικές ανάσες, και προχώρα ανανεωμένος να κάνεις το καλύτερο που μπορείς.
Άκου το σώμα σου: τι έχει ανάγκη; Να του το προσφέρεις.
Άκου την καρδιά σου: τι σου λέει; Εμπιστεύσου την, σε ξέρει καλύτερα.
Μπορείς να ξεχωρίσεις όλα τα ‘πρέπει’ που σου ψιθυρίζει το μυαλό και να δεις αν είναι πράγματι αληθινά; Ποιος το έθεσε αυτό το ‘πρέπει’; Τι θα γίνει αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν ακριβώς με αυτό τον τρόπο; Τι θα γίνει αν δεν τα κάνεις όλα έτσι όπως θες; Θα έρθει πράγματι η συντέλεια του κόσμου; Ίσως όχι. Ίσως μάλιστα και να μην το προσέξει κανείς!
Δες τις καταστάσεις μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο που συμβαίνουν -είναι ένα μικρό κομμάτι του παζλ που λέγεται ζωή.
Φέρσου καλύτερα στον εαυτό σου. Να είσαι ρεαλιστής, και να δεσμεύεσαι για πράγματα που είναι εφικτά. Να θυμάσαι ότι μπορείς να καταφέρεις εξαιρετικά αποτελέσματα ακόμα και με λιγότερη πίεση στον εαυτό σου και το σώμα σου. Κι ακόμα κι αν δεν τα καταφέρεις όλα, ή αν δεν είναι όλα τέλεια, ή κάποιες φορές ‘εκτεθείς’, δεν πειράζει -παραμένεις ένας υπέροχος άνθρωπος.
Ζήσε τη στιγμή, ετούτη εδώ τη στιγμή, που αν μείνεις και το σκεφτείς, είναι ok. Τίποτα δεν είναι μόνιμο. Μπορείς να μειώσεις την πίεση και να χαρείς τη ζωή. Μείνε για λίγο με την αναπνοή σου και ονόμασε ετούτη εδώ τη στιγμή τουλάχιστον 5 πράγματα για τα οποία η ζωή είναι υπέροχη και αξίζει να τη ζεις.