Από τις σκέψεις στην πραγματική εμπειρία της κάθε στιγμής

Μπορεί η μέρα μας να γίνει υπέροχη αν εστιάσουμε σ’ αυτό που είναι σημαντικό, βάλουμε μια τάξη στο χάος, κι έρθουμε σ’ επαφή με αυτό που πραγματικά συμβαίνει, μέσα κι έξω από εμάς.

Ακούγεται εύκολο αλλά δεν είναι. Συνήθως το μυαλό γράφει διαρκώς σενάρια για εμάς, για τη ζωή μας, για τους άλλους, γι αυτό που έγινε στο παρελθόν και μετανιώσαμε, γι αυτό που θα γίνει στο μέλλον και φοβόμαστε, κι εμείς τα πιστεύουμε σα να είναι αληθινά, και τριγυρίζουμε λειτουργώντας στον αυτόματο πιλότο, ενώ χάνουμε την πραγματική αίσθηση της κάθε στιγμής.

Τι νιώθεις τώρα; Τι βλέπεις, τι μυρίζεις, τι γεύεσαι, τι ακούς, τι αισθάνεσαι; Πώς είναι η επαφή του δέρματος με το ρούχο; Η αίσθηση του βάρους σου που περνάει μέσα από τις πατούσες ή το κάθισμα; Μήπως σφίγγεσαι επειδή κάποιες σκέψεις σε πιέζουν ή πονάς κάπου; Αυτό είναι που συμβαίνει πραγματικά, αλλά συνήθως δεν μένουμε εκεί -αρχίζουμε την κριτική, την ανάλυση, την επιθυμία να ήταν αλλιώς τα πράγματα κλπ.

Δεν είναι λάθος που έρχονται όλες αυτές οι σκέψεις, είναι απόλυτα φυσιολογικό. Το θέμα είναι ότι μπορεί να μας προκαλέσουν άγχος, φόβο, αναστάτωση ή στεναχώρια χωρίς λόγο. Γι αυτό μέσα από την πρακτική του διαλογισμού μαθαίνουμε κάθε φορά που το μυαλό ξεφεύγει να το προσκαλούμε να επιστρέψει στην αναπνοή ή σε κάποια άλλη ‘άγκυρα’ στο τώρα (π.χ. τα χέρια μας, κάποιον ήχο, ένα αντικείμενο)..

Μπορούμε να μάθουμε να ξεχωρίζουμε πότε ‘είμαστε μέσα στο κεφάλι’ (δηλ. τις σκέψεις) και πότε ‘μέσα στο σώμα’ μας (δηλ. τις αισθήσεις). Και όποτε αντιλαμβανόμαστε ότι χαθήκαμε στις ιστορίες του μυαλού, μπορούμε να κάνουμε συνήθεια να γυρίζουμε σε κάποια αίσθηση που νιώθουμε εκείνη τη στιγμή ή την αναπνοή μας. Δεν χρειάζεται να διώξουμε τις σκέψεις -αποκλείεται να το καταφέρει κανείς αυτό-, απλά τις αφήσουμε να περνούν. Έτσι θα γυρίζουμε ή θα μένουμε με ενσυνειδητότητα κι ευγνωμοσύνη στην εμπειρία που προσφέρει η κάθε στιγμή. Κι αυτό είναι κάτι πολύτιμο που μπορεί να μας αλλάξει τη ζωή!