“Πιο αργά. Πάρε ανάσα. Χαλάρωσε. Εδώ, τώρα.”

Και η γυναίκα μίλησε, και είπε, Μίλησέ μας για τον Πόνο.

Ο πόνος σας είναι το σπάσιμο του κελύφους

που μέσα του βρίσκεται όλη η γνώση.

Όπως το κουκούτσι του φρούτου πρέπει να σπάσει,

για να βγει η καρδιά του στο φως του ήλιου,

Έτσι πρέπει κι εσείς να γνωρίσετε τον πόνο.

Κι αν μπορούσατε να κρατάτε στην καρδιά σας το θαυμασμό

για τα καθημερινά θαύματα της ζωής σας,

Ο πόνος δεν θα σας φαινόταν λιγότερο θαυμαστός από τη χαρά σας.

Ποίημα: “Πόνος”, Καλίλ Γκιμπράν (από τον Προφήτη)

Ο πόνος είναι μία δυσάρεστη αίσθηση, πολλές φορές είναι αβάσταχτος. Κανένας δεν θέλει να πονάει. Πολλές φορές ωστόσο, ο πόνος σε προστατεύει, σε κρατάει σε ετοιμότητα για να φροντίσεις τον εαυτό σου και να μην πάθεις τα χειρότερα. Είναι σαν τον φάρο, που ρίχνει το φως του στον ορίζοντα ώστε ο καπετάνιος να προσέχει για κάτι που δεν θα έβλεπε αλλιώς.

Κι όμως, ο πόνος μπορεί να κυριαρχεί στη ζωή ενός ανθρώπου. Κι αυτός που πονάει είναι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να τον σταματήσει. Κι όσο περισσότερο προσπαθεί, τόσο πιο έντονος γίνεται ο πόνος. Και τελικά, δεν πονά μόνο το σώμα αλλά και το μυαλό. Ζητάς απεγνωσμένα μία διέξοδο. Αρχίζει και μαζεύεται η αγωνία, ο φόβος το στρες, το ένα πάει και κάθεται πάνω στο άλλο, και σύντομα μπαίνεις σ’ ένα φαύλο κύκλο που διογκώνει τον πόνο. 

Το mindfulness και ο διαλογισμός μπορεί να βοηθήσουν. Μέσα σε 8 εβδομάδες μαθαίνεις να πλησιάζεις προσεκτικά και με στοργή τον πόνο σου, και να ξεχωρίζεις τον πρωτογενή σου πόνο (την πραγματική αίσθηση του πόνου στο σώμα) από τον δευτερογενή (τις σκέψεις, τις αισθήσεις και τα συναισθήματα που τον συνοδεύουν) -διότι όταν λες ότι πονάς εννοείς τον συνδυασμό και των δύο.

Κι εδώ είναι μία εξήγηση με “μαθηματικούς όρους”: 

Πόνος X Αντίσταση = Δυσφορία

Είναι φυσιολογικό κάποιος που πονά να αντιστέκεται στον πόνο αυτόματα. Αυτό όμως χειροτερεύει τον πόνο. Αν μάθεις να κάνεις μία παύση, να φέρνεις την επίγνωσή σου στην αναπνοή έτσι όπως μπαίνει και βγαίνει από το σώμα, να χαλαρώνεις την αντίστασή σου στον πόνο, τότε θα δεις αυτή τη δυσφορία να διαλύεται. 

Και τι γίνεται με τον ίδιο τον πόνο; Μπορείς να συζητήσεις σχετικά με τη βιολογία του πόνου σου και την ιατρική του αντιμετώπιση με τον γιατρό σου. Με το mindfulness θα μάθεις να πλησιάζεις τον πόνο σου με περιέργεια, να τον αποδέχεσαι, να του επιτρέπεις να (συν)υπάρχει μαζί σου, να φροντίζεις τον εαυτό σου, και να χαίρεσαι τη ζωή με τις χαρές και τις λύπες της, τις ομορφιές και τις πίκρες της, χωρίς να χάνεσαι στις αναπόφευκτες δυσκολίες.

“Δεν ήταν εύκολο, αλλά δεν είχα και άλλη εναλλακτική. Η ινομυαλγία μου ήταν το μόνο πράγμα στη ζωή μου. Τώρα όμως είναι ένα πολύ μικρό μέρος της. Νιώθω σε επαφή με το σώμα μου, με τη ζωή. Έχω ακόμα την υπενθύμιση στο χαρτάκι πάνω στο ψυγείο μου: ΠΙΟ ΑΡΓΑ. ΠΑΡΕ ΑΝΑΣΑ. ΧΑΛΑΡΩΣΕ.” – Άννα.