Μια ιστορία: Η ρωγμή στο βάζο
Αυτή η όμορφη ιστορία μας θυμίζει ότι όλοι μας περνάμε δυσκολίες, μερικές από τις οποίες μπορεί να μας πληγώσουν, να μας κάνουν να ραγίσουμε. Ωστόσο, αν δεχτούμε ότι είμαστε ευάλωτοι και αν αναλογιστούμε ότι δεν είμαστε μόνοι, τότε θα δούμε το “φως” που περνάει μέσα από τη ρωγμή. Και πού ξέρεις; Μπορεί έτσι να γίνουμε καλά.
Από την Rachel Naomi Remen
Σαν γιατρός δέχτηκα στο γραφείο μου έναν άντρα ασθενή με καρκίνο στα οστά. Το πόδι του είχε αφαιρεθεί από το ύψος του ισχίου, για να σωθεί η ζωή του.
Ήταν 24 χρονών όταν ξεκίνησα να δουλεύω μαζί του, και ήταν ένας άνθρωπος που είχε πολύ θυμό και πικρία. Είχε το αίσθημα της αδικίας κι ένιωθε μίσος για όλους τους ανθρώπους, γιατί του φαινόταν άδικο που υπέφερε με αυτό τον τρόπο σε τόσο νεαρή ηλικία.
Συνεργάστηκα με αυτόν τον νέο σε όλα τα στάδια της θλίψης του, του θυμού και του πόνου του, χρησιμοποιώντας τη ζωγραφική, τον συμβολισμό μέσα από την εικόνα, και την ψυχοθεραπεία. Αφού δουλέψαμε μαζί για πάνω από δύο χρόνια, ξαφνικά έγινε μία σημαντική αλλαγή. Ξεκίνησε να αλλάζει συνήθειες. Αργότερα άρχισε να επισκέπτεται κι άλλους που υπέφεραν και που είχαν χάσει κάποιο μέρος του σώματός τους, και στη συνέχεια ερχόταν και μοιραζόταν μαζί μου τις ωραιότερες ιστορίες γι αυτές τις επισκέψεις.
Κάποτε πήγε σε μία νεαρή γυναίκα που ήταν στην ίδια ηλικία. Ήταν μία ζεστή μέρα στο Πάλο Άλτο και φορούσε βερμούδα, κι έτσι όταν έφτασε στο δωμάτιό της, φαινόταν το τεχνητό του πόδι. Η γυναίκα ήταν τόσο θλιμμένη που της είχαν αφαιρέσει και τους δύο μαστούς, που ούτε καν τον κοίταξε. Οι νοσοκόμες είχαν αφήσει το ραδιόφωνο να παίζει, έχοντας κατά νου ότι αυτό ίσως της φτιάξει τη διάθεση. Ήθελε απεγνωσμένα να της τραβήξει την προσοχή κι έτσι άρχισε να χορεύει μέσα στο δωμάτιο στο ένα πόδι, και να χτυπά τα δάχτυλα στο ρυθμό της μουσικής. Τότε εκείνη τον κοίταξε με έκπληξη και μετά ξέσπασε σε γέλια, “Αν εσύ μπορείς και χορεύεις, τότε εγώ μπορώ να τραγουδώ.”
Μετά από ένα χρόνο καθίσαμε μαζί να αξιολογήσουμε τη συνεργασία μας. Ξεκίνησε μιλώντας για το τι είναι σημαντικό για εκείνον και μετά πήρα τον λόγο και μοιράστηκα τη δική μου άποψη. Καθώς κάναμε την ανασκόπηση αυτή, άνοιξα τον φάκελό του και είδα τις ζωγραφιές που είχε φτιάξει στην αρχή των συνεδριών μας. Του τις έδωσα. Τις κοίταξε και είπε, “Ω, κοίτα αυτή εδώ.” Μου έδειξε μία από τις πρώτες ζωγραφιές του. Του είχα προτείνει τότε να φτιάξει την εικόνα του σώματός του, κι εκείνος είχε ζωγραφίσει ένα βάζο, το οποίο απ’ άκρη σ’ άκρη είχε μια βαθιά μαύρη ρωγμή. Αυτή ήταν η εικόνα που είχε για το σώμα του, και είχε πάρει την μαύρη μπογιά και είχε χρωματίσει τη ρωγμή ξανά και ξανά. Θυμάμαι πώς έσφιγγε τα δόντια του τότε όταν το έκανε. Του ήταν πολύ οδυνηρό γιατί κατά τη γνώμη του αυτό το βάζο δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ξανά σαν βάζο. Δεν θα μπορούσε ποτέ να συγκρατήσει το νερό.
Σήμερα, μετά από κάμποσα χρόνια, πήρε τη ζωγραφιά στα χέρια του, την κοίταξε και είπε, “Μμμ, ετούτη εδώ δεν είναι τελειωμένη.” Και του απάντησα, δίνοντάς του το κουτί με τις μπογιές, “Γιατί δεν την τελειώνεις τώρα;” Πήρε την κίτρινη μπογιά, και βάζοντας το δάχτυλο στη ρωγμή μου είπε, “Κοίταξε εδώ, στο σημείο που έχει ραγίσει, από εδώ περνάει μέσα το φως.” Και με την κίτρινη μπογιά ζωγράφισε το φως να περνάει μέσα στο βάζο που αντιπροσώπευε το σώμα του. Γιατί μπορούμε να γινόμαστε δυνατοί εκεί που υπάρχουν οι “ρωγμές” μας.